Als je mij langer kent, weet je dat ik een familiemens ben. En nee, familie moet je niet zo letterlijk nemen. Mensen die dichtbij staan, zijn voor mij familie. Marouska en Stefano bijvoorbeeld. Zij wonen niet ver van Porto Santo Stefano, het mooiste vissersdorp van Italië. Elk jaar houden de stoerste jongens uit de buurt daar traditiegetrouw een roeiwedstrijd. Je komt via een slingerende weg door de Toscaanse heuvels bij het schiereiland waar Marouska en Stefano wonen.
Hun beeldschone, oude huis staat midden in een boomgaard. Er staan sinaasappelbomen, citroenbomen, palmbomen en, als ik het goed heb geteld, 149 olijfbomen. Tegen het huis groeien wilde bloemen. En omdat er altijd wel íets in bloei staat, lijkt het bij Marouska en Stefano altijd volop lente. Olle en ik kwamen al in dit huis toen ik 16 was. Hoeveel ijsjes, pizza’s en stukken focaccia we in al die jaren van ze hebben gekregen, weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat Marouska mij altijd op dezelfde zangerige manier begroet: Ciao bella! Alsof ik de prinses ben uit de 14e-eeuwse vestingtoren bij het huis.
Die toren, Torre di lividonia, is er echt. En die prinses heeft ook echt bestaan. In de torenkamers zie je nog welke decoratieve plafondschilderingen ze heeft laten maken. Haar houten hemelbed staat er nog en er ligt fris beddengoed op. De gebloemde tegels uit Sassuolo worden nog elke dag gepoetst en in de vitrine ligt nog steeds haar schelpenverzameling. Boze tongen roddelen dat de prinses hier kwam met haar geheime minnaar. Dat moet je net aan mij zeggen: ik zie dan al helemaal voor me hoe dat gegaan moet zijn. Hij kwam vast ’s nachts: met gedimde lichten zodat niemand hem zag. En hij begroette haar natuurlijk ook met ciao bella.
Extra juicy is dat de prinses haar toren van de ene op de andere dag heeft verlaten. Niemand weet waar ze is. Maar kennelijk gaan Marouska en Stefano ervan uit dat ze terugkomt, want ze houden alles precies zoals het was. De jachttrofeeën, de wijnkelder, de moderne vazen, de serviesla met rood serviesgoed in verschillende patronen, het zwembad: ze zorgen ervoor alsof het van hen is. Op een verdwaalde strandstoel ligt nog steeds een badlaken. Soms denk ik wel eens dat Marouska de prinses ís
Als het even kan, ga ik met Marouska mee naar het dorp. Daar haalt ze verse pasta in een winkeltje dat volgens mij al sinds de Middeleeuwen bestaat. We gaan op dinsdag, omdat er dan verse truffelpasta is. De winkel lijkt onder een filter te liggen van wit licht. Maar eigenlijk is dat een stofwolk van meel.
Die pasta is zo lekker dat eten, ook gewoon door de week, meteen een feest wordt. Daarom dekken we de lange stenen tafel buiten altijd met mooie tafelkleden en het chicste servies, en nodigen we zoveel mogelijk mensen uit om mee te eten. Mijn vriendinnen komen graag aanwaaien. Olle ook. En hij neemt altijd wel iemand mee. Het zijn de beste zomeravonden die ik me kan voorstellen. Na het eten blijft iedereen hangen om van de zonsondergang te genieten. En we maken er een sport van wie als eerste de nachtegaal hoort.
De laatste keer dat we er waren, hebben we geprobeerd om het schiereiland rond te zwemmen. Marouska ging mee. We kwamen heel ver, maar het lukte net niet. Het is echt een eind. Stefano kwam to the rescue en heeft ons opgehaald in zijn houten roeiboot. Toen hij Marouska aan boord hielp, wikkelde hij haar in het dikste badlaken dat ik ooit zag. Ciao bella, fluisterde hij heel zacht. Maar ik hoorde hem heus wel. Wat denken jullie, Marouska is toch gewoon de prinses?
Ik teken voor een zomer zo mooi als in Porto Santo Stefano. Met mijn nieuwe collectie ben je meteen in de sfeer, dus dat gaat lukken.
Geniet zoveel als je kan.
