Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik het zo voor me: het donkerroze bloemenbehang, de houten rococolijst en de titel van het schilderij op het koperen bordje: This too shall pass. Het schilderij hing aan de muur bij Jack Heron, de lievelingsoom van Wout en Niels (de neven van Pip). Jack was een Brit. Een tekenaar die opgegroeid was in de tropen, zijn fortuin had verdiend met prentenboeken en nu met zijn Franse vrouw in een – serieus – kasteel woonde. Het kasteel had een wonderlijk soort Engels-Frans-koloniale sfeer. Wij noemden het Chateau Pippadour, naar Jacks vrouw. Al realiseer ik me nu dat haar echte naam anders moet zijn geweest. De neven waren er elke zomer. Ik ben één keer mee geweest. En ik begreep sindsdien waarom de neven er zo graag kwamen. Om de bulderende lach van oom Jack die altijd maar in een kamerjas liep, om de boeken vol droogbloemen van Pippadour, om de koloniale kamer met bananenplanten en palmen, om de tuinen, om het meer met de zwanen, waterlelies en rietsigaren.

Maar vooral om de apen.

Van apen kun je leren, zei Jack, daarom zijn ze hier overal. Ze laten ons zien wie wij zijn.

En ze waren overal. In het behang, op het servies en in de gang: drie beeldjes die alles hoorden, zagen én zwegen. Net als Jack en Pippadour. Bij hen mocht alles. Als je maar genoot. En er niemand pijn mee deed. De hele dag in je pyjama lopen? Geen probleem. Je bikini aan als het regende? Ook goed. Gebakken vis voor het ontbijt? Prima.  

Pippadour kwam uit Arcachon, beroemd om de oesters. Pippadour leerde mij vis eten én serveren. En ze droogde met mij bloemen, uit de kasteeltuin. Die had zij helemaal opnieuw ingericht. Met geometrische vormen, hartvormige bloemperken en halfronde heggen. In die tuin kon je verdwalen, want de heggen waren te hoog om overheen te kijken. Ik hielp Pippadour met snoeien. En voor de bloemen die we mee naar binnen namen, zocht ik vazen uit. Ze had ze, net als haar serviezen, uit alle landen. Aardewerk uit China, porselein uit Japan, uit Duitsland, handbeschilderd met Delftsblauwe motieven, met landschappen, vissen, strepen en letters.

En als ik niet bij Pippadour was, zat ik bij Jack in het atelier. Met noorderlicht, uitzicht op het prieel en thee uit een mok met een P.

Chateau Pippadour en de week die ik er doorbracht zijn mijn happy place geworden. Het is lang geleden. Maar ik denk er vaak aan terug. En dan vooral aan dat zinnetje bij het apenschilderij. Het zijn maar 4 woorden. Maar ze leerden mij genieten. Om niets zomaar voor lief te nemen. Mindfulness bestond in Jacks tijd niet, maar als ik terugkijk waren hij en Pippadour er behoorlijk goed in. Ze maakten van die spreuk hun levensmotto. This too shall pass werd zo de inspiratie voor onze nieuwe collectie. Geruststellende woorden die ons tegelijkertijd ook scherp houden: even stilstaan. En nu genieten van wat we hebben.

Geniet van het nieuwe seizoen. Dat gaan wij ook doen.

Liefs van Pip